من که در بند غم و غصه اسیرم چه کنم           با چـنـیـن کوه گـناهان کـثـیـرم چه کنم

کرمی گرکه براین سائل غمگین نکنی           من که درمانده و مسکین و فقیرم چه کنم

در بیابان هوس نیست به غیر از خس و خار           من گرفتار در این دشت و کویرم چه کنم

خانۀ دل شده از ظلمت عصیان تاریک           روشنی گر که نبخشی به ضمیرم چه کنم

مـژدۀ عـفـو گـنـه بر من آلـوده فـرست           نرسد گر که نـویـدی ز بـشیـرم چه کنم

بارش رحمت خود را به سرم نازل کن           گر که آلوده و بی توبه بـمـیـرم چه کنم

همۀ عـمـر «وفائی» به فغـان می گوید           بی توای ای حیِّ توانا و قـدیرم چه کنم